Gladde wegen

Vandaag is het volgens mij officieel het begin van de lente. Hier is het nog verre van lente. Dat was de afgelopen twee weken wel anders. Toen werden wij getrakteerd op prachtig lente-achtig weer. De narcissen en de krokussen schoten de grond uit. De knoppen van de bomen leken op springen te staan. Zaterdag zaten wij nog te genieten van een heerlijke zachte lente temperatuur, maar zondag sloeg het weer compleet om. Een temperatuurverschil op sommige plekken in Roemenië van wel 20 graden binnen 24 uur! Als klapper op de vuurpijl kregen wij er vanaf maandag ook nog een pak sneeuw bij. Vanmorgen bracht ik de kinderen naar school en omdat het gisteravond flink begon te sneeuwen, waren sommige wegen, niet allemaal, bedekt met een dikke laag sneeuw. Het eerste stuk van de weg was goed begaanbaar. De ellende begon toen ik net een rotonde van een wat grotere, doorgaande weg was gepasseerd. Deze weg was werkelijk spiegelglad. Het verkeer reed gelukkig heel rustig. Het was achter elkaar aan rijden in een treintje. Nergens was er iets van zand gestrooid, alhoewel het toch de hele avond en nacht flink had door gesneeuwd. Het moest voor de autoriteiten dan ook geen verrassing zijn dat dit ongemak op de weg zou veroorzaken. Er was geen strooiwagen of sneeuwschuifwagen te bekennen. Halverwege de route stond er een bus in de berm geparkeerd waar wij omheen moesten. Dit zorgde voor filevorming aangezien wij maar mondjesmaat erlangs konden omdat er ook tegenliggend verkeer aankwam. Op de route ligt ook een berg die ik af moest dalen en ik zag daar, met die gladheid, enorm tegenop. Dat ging gelukkig goed. Ik had mij wat dat betreft zitten opvreten voor niets. Na dit bergje goed te hebben afgedaald ging het bijna alsnog mis. Ik raakte in een slip. Ik voelde mijn auto echt onbestuurbaar raken. Ooit heb ik eens ergens gezien dat als je in een slip raakt dat je altijd met je stuur die kant op moet sturen waar je heen wilt. Je concentreren op de plek waar je naartoe wil gaan. In ieder geval niet alle kanten met je stuur op gaan in blinde paniek. Vooral niet in paniek raken. Dat is best lastig met twee kinderen op de achterbank. Met knikkende knieën, moet ik toegegeven, stuurde ik inderdaad de juiste richting op en bleef ik gelukkig op de weg. Ik was bang dat ik in de greppel terecht zou komen of dat ik tegen een andere auto aan zou knallen. Allemaal niet gebeurd.

Een kwartiertje later dan normaal kwam ik aan bij de school van de kinderen. Gelukkig was er in dat stadje wel iets van zand gestrooid. Het mag niet veel naam hebben. Omdat ik moest tanken moest ik weer een weg over en deze lag geheel bedekt met sneeuw. De lijnen op de weg waren absoluut onzichtbaar en iedereen trok veelal naar het midden van de weg toe. Bang om in de berm te belanden. Dit maakte het rijden er niet makkelijker op. Weer terug in het stadje belde ik Mircea op en zei dat ik geen zin had om weer dat hele stuk terug te glibberen en dat ik in mijn auto of in een cafeetje in de buurt mijn tijd zou doden totdat de kinderen uit school zouden komen. Ik had mijn telefoon en een opschrijfboekje gelukkig bij me. Vervelen hoefde ik mij niet. "Dat is toch zonde van je tijd, antwoordde hij en zei dat hij mij wel zou komen ophalen." Hij is iets minder bang aangelegd als het op gladheid aankomt. Verrassend snel stond hij naast mij auto en ik stapte bij hem in en liet mijn auto staan. Gelukkig was de temperatuur iets gestegen en er was al veel verkeer geweest waardoor de wegen iets beter begaanbaar waren geworden. Eigenlijk, achteraf gezien, had ik best zelf naar huis kunnen rijden. Onderweg zagen wij wat mannen staan die zand uit emmers stonden uit te strooien. Waarschijnlijk was dit nog het laatste restje zand dat er te vinden was.
De hele dag heb ik geen strooiwagens of sneeuwschuifwagens voorbij zien komen. De afgelopen dagen trouwens niet. Die wagens staan waarschijnlijk al opgeborgen in de winterstalling. Als ik naar buiten kijk zie ik een witte gloed en lijkt het wel januari. Ook qua temperatuur. Het is koud. Gewoon nog winter. Rond het middaguur bracht Mircea mij weer naar mijn auto en nam hij Gabriel mee terug naar huis. Op Alina moest ik nog een uurtje wachten. De wegen waren gelukkig weer goed begaanbaar.

De sneeuw houdt volgens de weerberichten nog tot vrijdag in etappes aan en dan moet het toch echt lente gaan worden. Gelukkig hebben wij nog wel genoeg stookhout om het aangenaam in huis te krijgen. Ik dacht dat het stoken van de kachel een beetje op een laag pitje gezet kon worden, maar met deze kou begin ik weer vroeg op de dag de kachel vol met hout te gooien om het warm in huis te krijgen. Het hout voor de komende winter hebben wij nu al in bestelling. Als alles goed is wordt dat over een maand geleverd. Dan kan het de hele zomer drogen. Van die zomer kan ik nu alleen maar dromen.